Ya fikirlerim? Benim doğrularım, onlar yaşar mı? Olması zor gibi; üç şanslıysam dört nesil. Bilim adamı değilim ki, savım tezim olsun. Varlığımın öteki nesillerde yaşam bulması fiziken olabilir gibi. Tatminkar mı? Hayır.
O zaman neden üremeliyim?
En azından bir zinciri kurtarmalıyım. Dürüst ve bilgiye açık olmak, fikirleri yargılayabilmek, hatasını görebilmek yada hatalı olabileceğini bilmek. Bunları çocuklarıma aşılayabilsem...
Biyolog değilim ama bana göre insan fiziksel şartlardan dolayı evrilmeyi tamamladı. En cılız olanda, en aptal olanda ürüyor. Evrim beyinlerde, düşüncelerde olmalı. En azından ben öyle hissediyorum. Homosapiensle bir sonrakinin arasında geçiş olmak istiyorum. Herşeyi kontrol eden insanın kendi evriminede hakim olması hiçte yabana atılacak bir düşünce değil. Bunu yapabilecek alet edavat mevcut: Net bilgi. Ivır zıvır yok.
Her olayı anında analiz edebilecek beyine sahip insan ırkı. Artık buna HOMOBEYİNUS diyelim. İşte ben ilkel homobeyinus olmak için üremeliyim. Ben bir cinsin, türün atası olmalıyım. ''Onlarda bize benziyorlar ama beyinleri daha az işlevli'' demeliler. Buraya kadar yazdıklarım olmasını istediklerim. Peki ya ötekiler?
Yeni bir türün başlangıcında yaşıyoruz: HOMOBEYİNSİZUS. Onlar daha çoklar ve çokça ürüyorlar; vahşiler, fazlalar...
Onları kontrol etmek zorlaşıyor. Üredikçe fakirleşiyor, bilgiden uzaklaşıyorlar. Bu evrimdeki çatallanmayı üçe çıkarıyor. Onları kontrol eden HOMOİNSAFSIZUS ortaya çıkıyor.
Asalak bir tür ama çok tehlikeli. Sayıları az ama çok etkililer. İşlerine yarayan homobeyinusları himaye edip işlerine yaramayanı yok ediyorlar. Sistemler kuruyor, masallarla homobeyinsizusları kandırıyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder